Een paar jaar geleden kwam ik op stal bij een klant die problemen had met haar paard. Ze staakte alleen nog maar en kwam omhoog. Er was al een osteopaat bij geweest. Ik zag dat het paard uiterst gevoelig was op de linker schouder en op de gehele rug en bij de borstspieren waar de singel liep. Op de rug ontdekte ik tevens twee kale plekjes aan weerszijden van de wervels vlak voor waar het zadel zo’n beetje eindigt. Ik vroeg of de osteopaat hier nog wat over had gezegd en vervolgens had gevraagd om het zadel even te mogen zien. Nee. Toen ze het zadel onder de hoes vandaan haalde kwam er een zeer gedateerd exemplaar tevoorschijn met keiharde en zeer dicht bij elkaar liggende kussens. Er konden net twee dunne vingers tussen i.p.v. bij sommige paarden zelfs een platte hand. Ik zei dat dit zadel het paard irriteerde en pijn deed en dat ze er niet meer mee mocht rijden. Okay? reageerde zij.  De wervels met daarnaast de plekken waar diep onder huid de zenuwbanen liepen waren bij de kale plekken uiterst gevoelig.  Het paard werd verder goed los gemaakt en de klant kreeg nogmaals op het hart gedrukt het zadel niet meer te gebruiken.

Een dag later belde ik met de vraag hoe het ging met het paard. Het was toch wel een bijzonder geval dat me bezighield. Nou zij is eigenlijk slechter dan ze was, zei ze……. Dit kan natuurlijk en geeft aan dat de behandeling in ieder geval iets teweeg heeft gebracht. Dit mag echter niet langer dan 2, 3 dagen duren. ……Maar gebruik je het zadel dan nog, vroeg ik toen…… Ja…….. Ik bood vervolgens aan een zadel van mijzelf aan haar te lenen dat zeer zachte kussens had en genoeg ruimte ertussen. Vanaf dat moment ging het paard zienderogen vooruit. De klant ging zelf toch maar op zoek naar een ander zadel. Het paard haalde al snel weer haar eerste puntjes in de M en stoof door naar de Z2.