Zondag 15 juni 2014 trokken we naar Hippolytushoef (8 min. rijden) voor de eerste wedstrijd op gras voor Armani dit jaar. Ik mijd deze graswedstrijden eigenlijk omdat ik, 1 een hekel heb aan kalkoenen draaien (net als aan invlechten overigens) en 2,  je door kalkoenen de afloop van het voetmechanisme stoort door de voet vast te pinnen in de grasbodem. Armani draait dan ook altijd zelf bepaalde kalkoenen los. Ik besloot om er kleine ponykalkoenen in te draaien (thuis een soort watjes erin als voorbereiding helpt goed)  in de veronderstelling dat het gras bokhard zou zijn. Dit bleek echter niet zo. Ik merkte dat hij zich toch niet helemaal safe voelde. Vooral in S van hand veranderen en voltes 8 meter. We moesten het er echter maar mee doen. In de eerste proef had Armani een iets te gezonde spanning maar kon ik de proef toch afsluiten met een winstpunt en een derde prijs van de 16 deelnemers.  De tweede proef,  met de aanvliegroute over een stukje gras waar ik nog niet eerder was geweest tijdens het losrijden, was een waar spanningsspektakel. Tweeën en zevens wisselden elkaar af. Het zou me niets verbazen als ik daar derde van onderen zou zijn geworden. Paardensport is als geen andere een goede om een gezond incasseringsvermogen bij jezelf te kweken. Je kunt niemand de schuld geven van je mindere proef. We hebben weer de tijd om een en ander te analyseren. Waarom rijden we in de ring bijv. toch weer net iets anders dan buiten de ring. Dit hoorde ik overigens vaker om me heen. Het houdt het op die manier allemaal wel boeiend. Paarden zijn gelukkig geen machines.

Wat me overigens opviel was dat de bespiering van de sporters niet altijd opgaat met het moeilijker worden van de proef. Ik heb bijv. nog een paard op m’n netvlies staan dat in mijn ogen neigde naar aangeleerde hulpeloosheid  (het verschijnsel waarbij het paard geleerd heeft dat hij geen invloed kan uitoefenen op de gebeurtenis die hem overkomt). De uitdrukking van de ogen van dat paard spraken boekdelen. Ik denk dan, laat ‘m alsnog een jaar uitgroeien in het land nu hij daar de leeftijd nog voor heeft. Dit paard moet spiermatig geheel in de knoop zitten of iets anders onder de leden hebben.

Ik heb een week geleden m’n 6-jarige  (Ferron) weggebracht om zadelmak gemaakt te worden. Ik moet bekennen dat dit door omstandigheden wellicht een jaartje of wat te laat is.  “Dan is ‘ie in ieder geval sterk genoeg” kreeg ik te horen “en kan ‘ie aan het werk”. Mooi toch. Beter dan te horen dat je 6-jarige hals artrose heeft en de Z niet haalt. Ik ben er geen voorstander -meer- van een paard dat nog 3 moet worden te beleren.